Zupa neapolitańska

To jedna ze smaczniejszych zup, jednak jednocześnie też jedna z najmniej fotogenicznych. Ale nie zawsze chodzi o wygląd. Prawda? Podstawowy „studencki” przepis na zupę neapolitańską, to: „pół litra wody, kostka rosołowa, mały serek topiony, trochę natki pietruszki i makaron”.

Gdyby jednak tylko o to chodziło, to nie znalazłby się wśród tutejszych przepisów. A w tej zupie sedno sprawy, to: wywar, ser i natka pietruszki.

Składniki:

Wywar:

• 1,5 litra wody,
• kawałek kurczaka (udko, korpus lub 2-3 skrzydełka),
• 2 średnie marchewki drobno pokrojone lub starte na dużych oczkach,
• 1 pietruszka drobno pokrojona lub starta na dużych oczkach,
• kawałek selera (plaster 2-3 cm),
• 1 łodyga selera naciowego (opcjonalnie),
• 6 ziaren ziela angielskiego, 2 liście laurowe,
• 1 łyżeczka soli.

Pozostałe:

• 200 g sera topionego (najlepiej wyrazistego np. cheddar, emmentaler),
• 50 g intensywnego miękkiego sera,
• łyżka masła,
• 1/2 natki pietruszki,
• 1-2 ząbki rozgniecionego czosnku, sól, pieprz grubo świeżo mielony,
• 1 łyżeczka cukru,
• pieprz świeżo mielony.

Dodatkowo:

• duży makaron najlepiej wstążki.

Sposób przygotowania:

Wywar mięsno-warzywny przygotowujemy standardowo, na przykład:

• zagotowujemy ok. 1,5 litra wody, dodajemy fragmenty kurczaka, marchewkę i pietruszkę drobno pokrojone lub starte na grubych oczkach, seler naciowy i kawałek selera w całości, dodajemy ziele angielskie i liście laurowe, solimy 1 łyżeczkę i gotujemy 15-20 minut do miękkości,

a potem:

• wyciągamy kurczaka, (karmimy nim domowe zwierzęta lub wyrzucamy), i wyciągamy selery, ziele angielskie i liście laurowe,
• dodajemy łyżkę masła, zagotowujemy,
• następnie dodajemy ser topiony i żółty cały czas mieszając, aż wszystko się rozpuści,
• dodajemy cukier, sól i pieprz, grubo posiekaną natkę pietruszki oraz rozgnieciony w prasce czosnek. Gotujemy, smakujemy i…. doprawiamy.

I tu jest sedno. Zupa wymaga smakowo „dopieszczenia” w zależności od rodzaju i ilości sera, intensywności wywaru, ostrości, słodkości. Podczas ostatecznego gotowania definiujemy jej kształt. Może trzeba będzie dodać sera topionego, może żółtego, może soli, może cukru, może pieprzu… a może więcej natki…. ten balans należy samodzielnie wypracować, gdyż zupa ma bardzo wyjątkowy smak i trudno go powtórzyć ze względu na różnorodność (ostrość) serów, intensywność wywaru czy nawet aromatu pietruszki. Jeśli wrażenie będzie, że jest zbyt „jałowa”, trzeba po prostu dodać wszystkiego po trochu 😉

A kiedy już będzie pyszna, zalewamy zupą makaron wstążki. I już.

No właśnie. Nie wypada dobrze na zdjęciach, a jest niczym” miód w gębie”. Smacznego!